Precies tien weken geleden werd ik na lang wachten moeder van Julie. Ja, ja, mevrouw bleef na de uitgerekende datum nog rustig 12 dagen zitten waar ze zat. Mijn geduld had ik toen al lang en breed verloren. Een meer dan vijf stuks tellende passende garderobe trouwens ook. Ik betrap me nog op de gedachte 'als je nu niet komt, laat dan maar zitten', wat natuurlijk heel vreemd zou zijn met een buik zo groot als een skippybal, maar goed, ze is er uiteindelijk vanzelf uitgekomen dus daar hoeven we verder niet op in te gaan. Laatst vroeg iemand me: "En? Is het wat je ervan verwachtte?"
Wat betreft de bevalling, daar kan ik kort over zijn: Neen. Volgens mij is het on-mo-ge-lijk om je hierop voor te bereiden. Na twee avonden privécursus Samen Bevallen dacht ik het allemaal precies te weten. Natuurlijk is zo'n cursus meer dan nuttig (lees: complimenten over mijn pufkwaliteiten van alle verloskundigen) maar in praktijk is alles toch net een tikkeltje heftiger. Plus die pijnnn! Ik heb aardig wat pijn geleden in mijn leven, kneuzingen, botbreuken, noem maar op, maar dit was echt van een heel ander niveau. Respect voor alle moeders.
Mijn verwachtingen van het moederschap waren vooraf eigenlijk nihil. Natuurlijk leek het me fijn en gezellig om straks met z'n drieën te zijn en met de nieuwe Stokke door de stad te paraderen. Maar met nul baby-ervaring vroeg ik me vooral af of ik het allemaal wel zou kunnen, zo'n minimens verzorgen. Op advies van manlief besloot ik me geen zorgen meer te maken. Er waren tenslotte ook een hoop mensen die we minder capabel van wat voor activiteiten dan ook achtten dan onszelf en toch kinderen, vaak zelfs meer dan één, op konden voeden. Het zou allemaal vanzelf gaan. Helaas begonnen bij hem de onzekerheden gewoon pas later op te spelen. Na acht maanden zwangerschap begon hij ineens: "Maar hoe moet dat straks dan allemaal? Ik weet toch helemaal niet hoe ik haar vast moet houden. Wat nou als ik haar laat vallen?! En hoe praat je eigenlijk tegen zo'n baby?" En bedankt.
En dan was er nog het volgende dilemma: borstvoeding. Natuurlijk wil je je kind het allerbeste geven maar na negen maanden groeien was ik er wel weer aan toe om mijn oude lichaam zonder al die extra functies terug te hebben. Een wijntje zou er bovendien ook wel weer eens ingaan. Ik droomde over non-stop lekkende borsten en een koelkast met niets dan flesjes melk, mijn melk. Kolven?! Van het woord alleen al werd ik onpasselijk. Ik besloot mijn eigenbelang nog maar even opzij te zetten en het gewoon een kans te geven. Ik kon er tenslotte altijd nog mee stoppen als het echt zo erg zou zijn. Ondertussen geef ik alweer tien weken probleemloos borstvoeding, en vind ik het ergens nog fijn ook. Ook het kolfapparaat is in gebruik. Dat wijntje daar ging ik natuurlijk niet meer mee wachten.
Dus nee, al met al is het niet wat ik verwachtte. Julie groeit als kool, lacht naar iedereen en gaat overal mee naartoe. Blijkbaar werkt 't moederinstinct prima want ik ben best goed in mijn nieuwe baan al zeg ik het zelf. Een knuffel, speentje of schone luier, ik weet precies wanneer ze wat nodig heeft. Ellendige nachtvoedingen? Welnee, ik blijk op m'n best om vijf uur 's nachts en verschoon er rustig nog een poepluier achteraan. (Ok, soms met hulp van man als het uit de hand dreigt te lopen, dat moet gezegd.) Ook mijn oude garderobe is met wat handig hijs- en trekwerk weer back in business. Geduld is een schone zaak en dit was het wachten dubbel en dwars waard. Doe mij er nog maar een!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten